Sołtysi z całego województwa zjechali wczoraj na doroczne święto do Woli Filipowskiej. Tu wybierano Najlepszego Sołtysa Małopolski A.D. 2010. Został nim Grzegorz Krawczyk, gospodarz wsi Lachowice w gminie Stryszawa w powiecie suskim.

Jego ubiegłoroczne zasługi okazały się największe. Główną nagrodą jest 50 tys. zł dla wioski najlepszego gospodarza. Przyznał ją marszałek województwa Marek Sowa. Przez miniony rok tytułem najlepszego sołtysa cieszył się Adam Godyń, sołtys Woli Filipowskiej, a wczoraj był gospodarzem uroczystości.

Grzegorz Krawczyk zakrył twarz, gdy jego nazwisko jako najlepszego w Małopolsce wyczytał Antoni Rapacz, prezes Małopolskiego Stowarzyszenia Sołtysów. - Jestem zaskoczony - powtarzał pan Grzegorz, który ma 32 lata, a od 12 jest sołtysem. Spodziewał się jakiegoś wyróżnienia, ale nie myślał o miejscach na podium. Dziękował kapitule, władzom swojej gminy i powiatu za współpracę i mieszkańcom swojej wioski za zaufanie, którym darzą go nieustannie. - W życiu kieruję się myślą bł. Jana Pawła II: "Życie poświęcone innym, warte jest przeżycia". Myślę, że naprawdę warte. Dziękuję za wszystkie słowa uznania i za te krytyczne uwagi, które czasem słyszę - mówił.

Inni mówili o nim, że jest szafarzem, codziennie rozdaje komunię w kościele, gdzie pełni funkcje kościelnego. Jest też strażakiem ochotnikiem oraz założycielem klubu dawców krwi w Lachowicach i honorowym dawcą. Najbardziej cieszy się z zaufania ludzi. - Ostatnio w Lachowicach podczas wyborów sołtysa przyszło 200 osób. W momencie, gdy trzeba było zgłaszać kandydatów na gospodarza wsi, ludzie powiedzieli: "Mamy już sołtysa i innego nie chcemy". Innego kandydata nie zgłosili. Głosowanie było formalnością. 198 osób poparło pana Grzegorza - opowiada Rafał Lasek, wójt gminy Stryszawa.

Czytaj więcej...

W zabytkowej świątyni, pośród mroków i ciszy, własne myśli dogonisz, własne serce usłyszysz. Nie zakradnie się hałas pod gotyckie sklepienie, w tym drewnianym kościele znajdziesz tylko skupienie. W zabytkowej świątyni echo słowa powtarza, stoją święci, jak żywi, na prastarych ścianach. Sto przyrzeczeń uczynisz, będziesz siły miał nowe, gdy najszczerszą ze wszystkich przeprowadzisz z Bogiem rozmowę.

Zabytkowe drewniane obiekty architektury sakralnej są prawdziwymi skarbami polskiej ziemi. Pięknie wkomponowane w wiejskie krajobrazy urzekają pielgrzymów i turystów. Ale to piękno jest okupione niemałym wysiłkiem. Drewniane obiekty są podatne na szkodliwe wpływy czynników atmosferycznych oraz biologicznych. Dlatego też utrzymanie naszej drewnianej świątyni wymaga wielkiego nakładu zarówno sił jak i pieniędzy.

Nasz Kościółek zachwyca swoim pięknem i szczególną atmosferą, sprzyjającą skupieniu i wyciszeniu. Jednak, aby mógł w dobrym stanie przetrwać kolejne lata, wymaga ciągłej troski i uwagi oraz podejmowania działań zabezpieczających.

Informujemy, wszystkich parafian, że zaistniała konieczność remontu wieży kościelnej. Remont obejmował będzie wzmocnienie konstrukcji wieży, wymianę niektórych spróchniałych belek i gontów. Prace te wiążą się z wielkim nakładem finansowym, gdyż trzeba będzie użyć specjalistycznego sprzętu do pracy na wysokościach.

Remont wieży  rozpocznie się już w październiku, co wiąże się z wielkimi nakładami finansowymi. Przewidywany koszt remontu wynosi ok 45 tyś zł. Rada Gminy w Stryszawie na ten cel przeznaczyła 20 tys. zł. W związku  z zaistniałą sytuacją zwracamy się do wszystkich parafian o pomoc w miarę swoich możliwości w sfinansowaniu brakującej kwoty. Dobrowolne datki prosimy składać na tacę do końca października. Z góry dziękujemy wszystkim parafianom za wielką troskę o ten nasz Dom Boży, za szczerą postawę serca i życzliwe nastawienie, życzymy wiele sukcesów w pracy zawodowej oraz błogosławieństwa Bożego i opieki Matki Najświętszej na każdy dzień.

Jakież to szczęście, że każdy z nas może sobie wybrać swoje miejsce w Kościele duchowym - we wspólnocie oraz w tym naszym kościele zbudowanym ludzkimi rękoma. Kościół jest oblubienicą Chrystusa, a jako budowla jest obrazem Kościoła wspólnoty. Jest miłą świątynią Chrystusa. Ochrzczeni budują w ten sposób duchową świątynię. Chrystus oczyszcza świątynię naszych serc i umysłów z wszelkich „duchowych brudów”. Naszym narodowym skarbem są wszelkie stare zamki, pałace, świątynie, kościoły, katedry...Zostało nam to, czego nie zniszczyły wojny, najeźdźcy, grabieże, pożary, powodzie. Chlubimy się z naszego narodowego dziedzictwa kulturowego. Chlubimy się z naszego drewnianego zabytkowego Kościoła.

List Pasterski Episkopatu Polski
na XI Dzień Papieski – 9 października 2011 r.
„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem,

Drodzy Bracia i Siostry!

Przejmująca jest troska o winnicę, o której Chrystus mówi w dzisiejszej Ewangelii. Tą winnicą jest Kościół. Przez prawie dwadzieścia siedem lat kierował pracami w tej Winnicy Papież Jan Paweł II – dziś błogosławiony. Natchnieniem była dla niego więź z Chrystusem, z którym nieustannie jednoczył się podczas modlitwy. Za tydzień przeżyjemy XI już Dzień Papieski pod hasłem Jan Paweł II – Człowiek Modlitwy. W tym wyjątkowym roku beatyfikacji rozważmy szczególną drogę Błogosławionego, który dla nas wszystkich jest nieustannym przykładem i wyzwaniem, „abyśmy szli i owoc przynosili”.

Pontyfikat Jana Pawła II jest wielkim zwycięstwem Boga w dziejach świata. Wybór na Stolicę Piotrową Kardynała Karola Wojtyły i jego papieską posługę odczytujemy jako wyjątkowy znak Bożego Miłosierdzia. Pan Bóg w swoich zbawczych planach dał nam Jana Pawła Wielkiego na czas niezwykły. Nowy błogosławiony Papież Polak dzięki swej modlitwie, heroicznej odwadze i szczególnemu charyzmatowi podjął działania, które doprowadziły do odzyskania wolności przez naród polski i przez wiele innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej.

Czytaj więcej...

Nie tylko zbieramy, ale przede wszystkim dziękujemy za nasze plony. W tym celu gromadzimy się w naszych świątyniach. Dziękując dobremu Bogu za zbiory, wspominamy trud rolników i rozmaitych służb wspomagających nasze rolnictwo.

Przemiany zapoczątkowane obaleniem bezbożnego komunizmu, oprócz pozytywnych rezultatów, przyniosły ze sobą także negatywne skutki. Poszerzył się margines biedy, wzrasta bezrobocie, narasta poczucie bezsilności i braku perspektyw w środowiskach wiejskich. Państwo powinno stworzyć odpowiednie warunki dla skutecznej ochrony i sprawiedliwego rozwoju polskiego rolnictwa i zabezpieczać je przed nieuczciwą konkurencją. Obszary biedy stawiają również przed nami wszystkimi konkretne zadania. Żaden chrześcijanin nie może przechodzić obojętnie obok człowieka będącego w potrzebie, gdyż zobowiązuje go do takiej postawy sam Chrystus.

Niech uroczystość dożynkowa będzie okazją do pamiętania o naszych rolnikach. Niech też będzie modlitwa za tych, co „żywią i bronią”. Zapytajmy też siebie, zwłaszcza mieszkający w dużych miastach – czy rozumiemy potrzeby wsi, producentów żywności – rolników i ogrodników? Czy dziękujemy Bogu i rolnikom za dary nieba, które codziennie spożywamy?

Dziękczynienie za zbiory żniwne nie jest jedynie naszym tradycyjnym zwyczajem chrześcijańskim czy katolickim. Człowiek zawsze dziękował Stwórcy za owoce ziemi i pracy rąk ludzkich. Wiele dowodów na to mamy w Starym Testamencie, na przykład słynne u Żydów kołysanie snopu przed Panem. W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Pan powiedział do Mojżesza: Mów do synów Izraela i powiedz im: Kiedy wejdziecie do ziemi, którą ja wam dam i skończycie żniwa, przynieście do kapłana snop jako pierwociny waszego plonu. On dokona obrzędu kołysania przed Panem, aby był przezeń łaskawie przyjęty” (23,9-12).

Dlatego dziękujemy Bogu za Jego dobrodziejstwa. Nasze dziękczynienie jest rezultatem wiary w Boga. Wierzymy, iż to, co Bóg nam daje, jest Jego własnością. Z wielką radością dziękujemy Bogu, chociaż wielu z nas natrudziło się ogromnie, bo praca na roli jest ciężka. W niej przejawia się w szczególniejszy sposób współdziałanie człowieka z mocą zbawczą Najwyższego Boga. Dlatego też Jan Paweł II w czasie trzeciej pielgrzymki do Polski powiedział w Tarnowie, przemawiając do rolników: „Ziemia i ten, kto ją uprawia, jego praca, stają się szczególnym obrazem Boga i kluczem do zrozumienia Jego Królestwa. I to jest także potwierdzeniem pośrednim, ale ogromnie głębokim, godności pracy na roli. Pomyślmy, że dla zrozumienia, czym jest Królestwo Boże i życie wieczne, kim jest sam Chrystus, trzeba znać rolnictwo i pasterstwo”. To piękne i budujące słowa.

Czytaj więcej...