Wystąpi na nim duet organowo - fletowy prezentujący muzy­kę od epoki baroku do XX wieku. Oboje wykonawcy będący studentami akademii mają za sobą liczne występy na konkur­sach muzycznych co daje im znaczne doświadczenie koncer­towe i nadzieję na aktywną karierę artystyczną. Tegoroczny festiwal spotkało wyjątkowe wyróżnienie, gdyż patronat honorowy nad tegoroczną edycją objął Jego Magnificencja Rektor Akademii Muzycznej w Krakowie pro­fesor Stanisław Krawczyński. Jest to niewątpliwie nobilitacja dla Festiwalu, a jednocześnie zapewnienie wysokiego pozio­mu artystycznego tej imprezy. Wszystkim miłośnikom muzyki życzymy wielu artystycz­nych wrażeń oraz niezapomnianych kreacji muzycznych.

 

 

Po Mszy świętej dzieci złożyły podziękowania samemu Bogu, oraz na ręce księdza proboszcza, rodziców, wychowawców, za trud wychowania i przygotowanie tego szczególnego przeżycia religijnego. Bardzo dobrze pamiętamy naszą uroczystość Pierwszej Komunii Świętej sprzed roku. To był bardzo radosny dzień. Pan Jezus dał nam siebie za pokarm, aby złączyć nas ze Sobą. Przyszedł do naszych serc, aby nas przemieniać, abyśmy tak jak On myśleli, kochali i czynili. Od tego czasu minął rok, przez który odczuliśmy jak bardzo troszczycie się o to, abyśmy mogli wypełnić to trudne zadanie. Za każdą spowiedź w ciągu tego roku, za każdą Eucharystię, za waszą modlitwę za nas, przyjmijcie od nas podziękowanie. Życzymy Wam drodzy księża zdrowia, radości, życzliwości ludzi oraz wszelkich łask od zmartwychwstałego Jezusa. Bóg zapłać!

Jezu Kochany! Mija rok jak po raz pierwszy przyszedłeś do naszych serc. Żadnymi słowami nie potrafimy wyrazić naszej radości i szczęścia. Sam Bóg zechciał zamieszkać w naszych sercach. Zostałeś z nami i wśród nas ukryty pod maleńką postacią Chleba – zostałeś, bo nas bardzo kochasz. I za to dzisiaj, w tę pierwszą rocznicę naszego spotkania z Tobą z całego serca pragniemy Ci podziękować. Pragniemy Jezu przez całe nasze życie jak najczęściej przyjmować Cię w  Komunii świętej, by serce każdego z nas było żywym tabernakulum, by serce każdego z nas było żywym tabernakulum dla Ciebie.

Chcemy świadczyć o Tobie żywą wiarą i miłością, by  wszyscy poznali jak wielką radość dajesz tym,  którzy należą do Ciebie. Chcemy świadczyć o Tobie żywą wiarą i miłością, by którzy należą do Ciebie. Prosimy BŁOGOSŁAW Chryste naszej szczerej woli i naszym wysiłkom. Jakie to szczęście, jaka radość, że sam Bóg-Król i Stwórca Wszechświata wybrał sobie nasze słabe dziecięce serca za mieszkanie. Dziękujemy Ci Jezu! Obiecujemy mocniej Cię kochać, częściej przyjmować i staranniej przygotować swoje serca na Twoje do nich przyjście, aby Ci było u nas dobrze.

Kochany Jezu w pierwszą rocznicę komunii świętej, stoimy przed Tobą pełni radości i wdzięczności. Dziękujemy Ci za wszystkie dary jakie otrzymaliśmy od Ciebie. Dziękujemy za to, że uczyniłeś nas dziećmi swymi, za kapłanów, nauczycieli i katechetów. Dziękujemy Ci za naszych rodziców i chrzestnych, którzy przed rokiem doprowadzili nas do stołu Pańskiego, gdzie stałeś się naszym pokarmem. Za wszystko dziękujemy Ci Dobry Jezu.

W najpiękniejszym dniu waszego życia chciałybyście podziękować Panu Jezusowi, że mogłyście Go przyjąć do swego serca. Długo czekałyście na ten dzień i na to spotkanie. Dziękujecie za życie, za zdrowie, za wszystko. Dziękujecie Panu Jezusowi za to, że został z nami w Najświętszym Sakramencie, że możecie już w pełni, razem z waszymi rodzicami uczestniczyć we Mszy Świętej, tak jak człowiek dorosły. Pragnijcie jak najczęściej gościć Chrystusa w swoim sercu. Chciałybyście też podziękować za najbliższe sobie serca – swoich kochanych rodziców. To oni przyprowadzili was z miłością do spotkania z Panem Jezusem. Dzisiaj prosicie, aby Jezus obdarzył ich długim życiem, zdrowiem, radością serca, dał im siłę, by dalej prowadzili was Jego drogami. Dziękujecie Bogu za księdza, który po raz pierwszy podał wam do ust Ciało Chrystusa, i za nauczycieli, katechetów, wychowawców, za rodzeństwo, za babcię i dziadziusia, za wszystkich starszych, których dobre spojrzenia i słowa uczyły was dobroci. Daj im, Panie Boże, radość w sercu. Ja, wasz ksiądz proboszcz, też pamiętam swoją Pierwszą Komunię Świętą. W sercu radość, w oczach podziw i szacunek dla Kościoła, nieżyjącego już księdza. Dla mnie Pierwsza Komunia była kolejnym etapem wtajemniczenia w dogmaty wiary. To bardzo ważne wydarzenie w życiu każdego chrześcijanina. Moi rodzice nie wyobrażali sobie, że swojego dziecka nie posłaliby do Pierwszej Komunii, przecież to nie tylko część naszej kultury i tradycji, ale przede wszystkim możliwość rozmowy z Bogiem, a takiej możliwości wierzący człowiek nie pozbawi swojego dziecka, bo sam pamięta pierwsze spotkanie z Ciałem Chrystusa – tajemnicze, niezapomniane misterium, piękną chwilę. Dla mnie był to najpiękniejszy dzień w moim życiu, także dla moich rodziców i dziadków. Tego dnia jako dziecko przyjąłem Chrystusa Pana do swego serca. Chciałem strzec tego skarbu przez całe swoje życie. Modliłem się, by Bóg wszechmogący wspierał mnie i wszystkie inne dzieci swą łaską.

Przypomina mi się kazanie mojego księdza proboszcza. Przygotowywał mnie do tego wielkiego wydarzenia i mówił kiedyś o św. Janie Marii Vianney, który – jako mały chłopiec – przeżywał niepojęte szczęście i wielką radość z tego pierwszego spotkania z Jezusem eucharystycznym. Nic innego w tamtej chwili go nie obchodziło – on po prostu rozmawiał z Panem Jezusem. Po powrocie do domu przyszły święty przyrzekł Bogu, że odtąd uczyni wszystko, by serce swe zachować czyste, bez grzechu i tak okazać prawdziwą miłość Panu Jezusowi. Święty Jan Vianney, gdy był już proboszczem w Ars, powiedział do dziecka, które podarowało mu bukiet pięknych kwiatów: „Dziecko drogie. Twoja dusza jest dziś piękniejsza od tych kwiatów, bo czysta i niewinna. Twoja dusza jest dziś piękna, bo nie ciąży na niej brud grzechowy”. Ksiądz Henryk Kiemona przytacza wydarzenie, które mnie niezwykle wzruszyło: W pewnym miasteczku na południu Polski mieszkał Grześ, synek niezamożnych rodziców. Matka, gdy Grześ rano wychodził do szkoły, dawała mu kawałek suchego chleba i parę złotych na bułkę lub cukierka, by sobie kupił w czasie dużej przerwy. Grześ w szkole zjadał suchy chleb, a pieniążki otrzymane od mamy składał do starej szafy, która stała w przybudówce domu. Pewnego dnia matka, robiąc porządki, znalazła w szafie jego skarb, a bojąc się, czy synek tych pieniędzy nie ukradł, zapytała – skąd się to wzięło? Zmieszany Grześ odpowiedział – Zbieram pieniążki otrzymywane codziennie na śniadanie w szkole i składam w szafie, by dać biednym w dniu mojej Pierwszej Komunii Świętej. Grześ chciał, by i dzieci biedne wzięły udział w jego radości tego dnia. Matka ucałowała syna z rozrzewnieniem.

Gdy dziś dzieci szły do kościoła, spotkały różnych ludzi. Może nawet ich nie zauważały, ale oni je widzieli. Zatrzymywali się i patrzyli na dzieci z życzliwym i dobrodusznym uśmiechem. Ludzie zapewne sobie myśleli: Te dzieci idą do Pierwszej Komunii Świętej. To przecież wielkie, nadzwyczajne wydarzenie. Niech wam wydarzenie Pierwszej Komunii nie spowszednieje, Pana Jezusa przyjmujcie nie od święta, ale w każdą niedzielę i święto. Wówczas wasze serca będę bielsze nawet od bialutkiego śniegu.