Witamy na stronach naszej parafii
Duszpasterze
Proboszcz:
- ks. mgr Wiesław Ryżka
Ksiądz emeryt
- ks. kan. RM Władysław Wąsik
Organista:
- Anna Niewdana
Kościelny:
- Grzegorz Krawczyk
1793 - 1803 Ks. Wojciech Harbuciński
1803 - 1810 Ks. Wojciech Lipka
1810 - 1814 Ks. Sylwin Sikorki
1814 - 1817 Ks. Wiktor Wantach
1817 - 1821 Ks. Jan Bachlicki
1821 - 1826 Ks. Wojciech Gwiazdoń
1826 - 1834 Ks. Jakub Tondra
1834 - 1839 Ks. Walenty Jabczoń
1839 - 1840 Ks. Jan Chipała
Ś.p. Karol Szymczykiewicz proboszcz w Lachowicach
Dzwon niedzielny nr 35, Kraków dnia 28 sierpnia 1927 roku
(pisownia oryginalna)
Do żałobnej kroniki zgasłych w b.r. kapłanów archidiecezji krakowskiej wypada wpisać zgon księdza Karola proboszcza w Lachowicach od roku 1919. Rozstał się z tym światem dnia 14 sierpnia 1927 roku, w wigilję Wniebowzięcia Panny, której był gorliwym czcicielem. Pogrzeb jego odbył się dnia 17 b.m. przy udziale 20 kapłanów i bardzo licznej rzeszy ludu wiernego. Wyprowadzenie zwłok z plebanji do świątyni według zwyczaju, odbyło się po południu. Eksportował zwłoki przew. ks. prałat-dziekan Kołodziej ze Suchej. Parafjanie lachowiccy tłumnie przybyli. Po „Wilijach” żałobnych przemawiali nad zwłokami ks. Graca z Tarnawy, ks. Makowski kolega zmarłego proboszcza z Cięciny. W dzień pogrzebu przybyło mnóstwo przyjaciół, kolegów i znajomych z różnych stron.
Ś.p. ks. Karol znany był w archidiecezji jako kapłan gorliwy z powołania Bożego. Odznaczał się głęboką pobożnością, wypełniając skrupulatnie obowiązki na każdym posterunku dokąd go władza posyłała. Pochodził ze starej mieszczańskiej rodziny krakowskiej, wśród której kwitnęła tradycja religijna i w takiej atmosferze wychowany, ks. Karol obrał sobie służbę ołtarza. Wyświęcony na kapłana w 1901 roku, spełniał obowiązki wikarjusza w Morawicy, Mogile, Szaflarach, następnie zajmowała samodzielne duszpasterskie stanowisko w Waksmundzie (Nowy Targ), ostatnio proboszczem był przez 8 lat w Lachowicach.
Historia Lachowic
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.
Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.
Galerie
FILM PROMOCYJNY
