Witamy na stronach naszej parafii
Początki dziejów
Początki dziejów Lachowic sięgają przełomu XIII i XIV wieku. Wówczas to napływała tutaj ludność dwoma głównymi szlakami rzecznymi, z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa. Wówczas to większość obszaru Karpackiego, aż do granicy Węgier pokrywała wielka puszcza, mało dostępna i bogato zalesiona. W XIV wieku zwłaszcza za panowania ostatniego z Piastów nastąpiło bardzo silne spotęgowanie osadzania się na tych terenach ludzi.
Władca ten pragnął zagospodarować te ogromne puszcze górskie, aby zwiększyć dochody skarbca królewskiego i osiągnąć pewne cele polityczne. W 1327 roku brak pieniędzy pchnął Jana Oświęcimskiego do oddania w lenno księstwa oświęcimskiego w zamian za otrzymaną pomoc finansową ze strony Luksemburczyków. Ten krok oświęcimskiego władcy wywołał inne pociągnięcie króla polskiego. Na pograniczu bowiem Ziemi Krakowskiej, graniczącej z księstwem oświęcimskim na linii rzeki Skawy wytworzyła się niebezpieczna sytuacja. Była to bowiem prosta droga do oddziaływań wpływów czeskich a nawet niemieckich na stolicę państwa. Dlatego król Kazimierz Wielki całą energię gospodarczą skierował w kierunku puszczy podbabiogórskiej oraz w dorzeczu Dunajca, by wyrąbać sobie drogę do sojuszniczych Węgier. Z tego powodu zagospodarowano najpierw dorzecze górnej Skawy niż rozlewiska Stryszawki. W ramach realizacji tych planów królewskich wobec puszczy podbabiogórksiej było wybudowanie w latach 1334 -1336 zamku w Lanckoronie. Był on oparciem w dalszej akcji osadniczej w tymże rejonie. Lachowice rynek Powiększenie (71kB) Osadnictwo rozwijało się głównie wśród rzek karpackich , prawobrzeżnych dopływów Wisły, Soły Skawy, Raby, Dunajca posuwając się ku ich źródłom, a gdy te zostały zasiedlone, zaczęto wdzierać się w górzysty teren międzyrzeczy.
Historia Lachowic
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.
Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.
Galerie
FILM PROMOCYJNY
