Panie, Ty widzisz, krzyża się nie lękam. Panie, Ty widzisz, krzyża się nie wstydzę; Krzyż Twój całuję, pod krzyżem uklękam, Bo na tym krzyżu Boga mego widzę. Do krzyżam zwrócił wszystkie me życzenia. Do krzyżam przybił błędnych myśli roje, Bo z krzyża płyną promienie zbawienia, Bo z krzyża płyną zmartwychwstania zdroje.

Pod krzyżem świata starty i złamany, Pragnę już odtąd krzyż Twój w duszy nosić; Niewoli świata pokruszyć kajdany, Bym mógł na krzyżu, krzyża chwałę głosić. Nie zasłużyłem, abyś mnie pocieszył, Bom przez czas długi tak od Ciebie stronił; Gdyś na mnie wołał, do Ciebiem nie spieszył, I łez tak wiele, tak marniem roztrwonił. Ach, Tyś mi podał pierwszy rękę Twoją, Abym na krzyża mógł powrócić drogę, A jam nią wzgardził, dziś pod krzyżem stoję, Bo już bez Ciebie dłużej żyć nie mogę. Bom znalazł w krzyżu to, com w szczęściu stracił; Pokój i wiarę, miłość i nadzieję; Ubogą duszę Tyś łzami wzbogacił, Przystroił cierniem, który nie więdnieje.

W każdy piątek Wielkiego Postu w naszej świątyni wraz z Chrystusem i Jego bolejącą Matką przemierzamy Drogę Krzyżową o godzinie 16.00. W niedziele rozpamiętujemy Mękę Pańską podczas Gorzkich Żali o godzinie 16.00. Nie żałujmy czasu i odwagi, aby w zlaicyzowanym dziś świecie pokazać, że mocno trwamy przy Chrystusowym Krzyżu – znaku zbawienia. Niech ten Krzyż przypomina światu, zwłaszcza wrogom Kościoła, iż największą wartością w życiu jest miłość płynąca z tego właśnie Krzyża: „W krzyżu miłości nauka”…

Krzyż nie jest znakiem hańby i cierpienia, ale jest znakiem miłości, cierpienie nie jest nieszczęściem, ale doświadczeniem, które ma nam pomóc w dojrzewaniu, słabość jest siłą, śmierć nie kończy życia, ale jest jego początkiem, jest spotkaniem z Bogiem. Na Drodze Krzyżowej mimo bólu i dramatu można nawet przeżyć chwile radości ze spotkania z Matką, nieoczekiwanym przyjacielem, pomocną Weroniką. W tajemnicach bolesnych zawiera się radość, płynąca z wypełnienia do końca powołania, kiedy można było Ojcu powiedzieć:

Czytaj więcej...

Chrześcijanin jest powołany do jedności z Chrystusem w radości i cierpieniu. Święty Jan Paweł II pragnął, byśmy umieli rozpoznać i przyjąć wezwanie Boga, który każe nam „być twórcami pokoju poprzez ofiarę naszego cierpienia”.

Dzień wspomnienia objawień Matki Najświętszej w Lourdes św. Jan Paweł II ustanowił Światowym Dniem Chorego. Prośmy dzisiaj Maryję, by wyjednała każdemu wierzącemu dar niezłomnej wiary. Dzięki Niej moce zła, nienawiści i niezgody zostaną rozbrojone przez ofiarę ludzi słabych i chorych.

Zapytajmy samych siebie, jak to mądrze i pięknie uczynił niegdyś średniowieczny mistyk: Kto w życiu doczesnym jest wolny od cierpień? Mamy odpowiedź: Zaprawdę, nikt na całym obszarze ziemi! Nie zapobiegają temu ani zamki warowne i obronne miasta, ani też purpura królewska i bogate szaty. Czy mamy świadomość powszechności zjawiska zwanego cierpieniem?

Cierpienie bez Chrystusa nie ma większego sensu i trudno je zrozumieć, za to znoszone z Chrystusem ma inny wymiar i przynosi błogosławione owoce. Jak my znosimy swoje rozmaite cierpienia duchowe i cielesne? Z Bogiem czy jakby Boga nie było? Czy cierpienie nas buduje, czy raczej poniża w naszym człowieczeństwie? To zależy w dużej mierze od nas samych. Potrzebna jest ufna modlitwa o umiejętne znoszenie cierpienia, które kiedyś na nas przyjdzie. Trzeba dostrzec w nim wymiar zbawczy. Pomoże nam w tym nasze pokorne błaganie skierowane do Jezusa Chrystusa, jedynego Zbawiciela świata i człowieka. „Cierpienie jest w świecie po to, ażeby wyzwalało miłość, ażeby rodziło uczynki miłości bliźniego, ażeby całą ludzką cywilizację przetwarzało w cywilizację miłości” – to stwierdzenie Ojca Świętego Jana Pawła II.

Ksiądz Kazimierz Bukowski w 1999 roku w Krakowie-Łagiewnikach powiedział do chorych: „Zbliżała się papieska wizyta duszpasterska w Ojczyźnie w roku 1991. Nareszcie w niepodległym kraju – od czasu wybuchu II wojny światowej. Nauczycielka-emerytka bardzo cieszyła się z tego powodu, że będzie mogła w niej uczestniczyć poprzez transmisje radiowo-telewizyjne podawane w pełniejszym wymiarze. Nagle radość pani Marii prysła jak bańka mydlana. Upadła tak nieszczęśliwie w swym mieszkaniu, że złamała kość biodrową. Kilka dni przed operacją i na czas pielgrzymki papieskiej znalazła się w szpitalu. W niezbadanych wyrokach Bożych na szpitalnym łóżku przeżywała cały okres pobytu Ojca Świętego w kraju.

Znajomi, którzy odwiedzali panią Marię w szpitalu nowohuckim, byli zdumieni jej nadzwyczajną pogodą ducha. Wreszcie ktoś zapytał ją o przyczynę wewnętrznego spokoju. To bardzo zwykłe – odpowiedziała. – Po prostu ofiarowałam swe cierpienie za Ojca Świętego. I za pomyślność jego misji w niepodległej Ojczyźnie”. „Życie biegnie obok chorych. Świat chorych jest innym światem. Czas liczy się inaczej. I nie ma tu pogody. Kto znajduje się wewnątrz tego świata chorych, już nie wie, jak toczy się życie na zewnątrz, nic nie wie o tych, którzy są wewnątrz. Ci, którzy są wewnątrz, są całkiem «na zewnątrz». Jaki jest nasz stosunek do nich?”.

Marquerite-Marie Teilhard de Chardin pisze: „Dla większości chorych noc jest wrogiem. Są chorzy, którzy nieprzerwanie muszą znosić wielkie cierpienie; noc potęguje ich mękę, a wymuszony spokój, który i tak już wydaje się im zbyt długi, ciągnie się w nieskończoność… Brak światła dziennego niepokoi nas, ponieważ w pewnej mierze daje nam przeczucie nieobecności Boga, to znaczy nieobecności życia. Trzeba liczyć się z chwilowym zaciemnieniem wiary”.

Wielu wyznawców Chrystusa stara się modlitwą, wypowiadaną ustami i sercem, być blisko Pana Boga. Do nich należy między innymi wielka rzesza chorych, z których część jest zrzeszona w Apostolstwie Chorych. Kolejny Światowy Dzień Chorego, który dziś obchodzimy, to dzień szczególnej pamięci o chorych całego świata i dzień rachunku sumienia z naszej postawy wobec ludzi chorych i cierpiących w najbliższym otoczeniu.

Czytaj więcej...

Przyjmij to zaproszenie, by świecić. W sposób szczególny do tego światła zapraszam młodych ludzi, naszą młodzież. Liczę na was, młodzi ludzie na was liczy Kościół, ale przede wszystkim na was liczy Jezus. To Wy stawajcie się światłem świata, to wy stawajcie się solą ziemi. Tylko te wartości, Jezusowe światło i sól zmienić mogą oblicze ziemi. Daj się pociągnąć do światła, daj się poprowadzić Jezusowi, bo on ma tylko słowa życia wiecznego - Jan Paweł II.

Świeca, to nieodłączny znak chrześcijanina. Towarzyszy mu przez całe życie. Po raz pierwszy zapalamy ja dziecku w czasie chrztu świętego. Padają wówczas słowa „Podtrzymywanie tego światło powierza się wam rodzice i chrzestni”. Później Pierwsza Komunia Święta, z zapalonymi świecami wkraczaliśmy w progi naszych świątyń i ochoczym głosem wyznawaliśmy wiarę w Boga w Trójcy Jedynego, a przy tym wyrzekaliśmy się szatana i wszystkich spraw jego. Świecę zapaloną trzymało wielu z nas w czasie zawierania sakramentu małżeństwa, niektórzy podczas ślubów zakonnych. Wreszcie, gdy zbliża się nasz kres na ziemi, wręcza się do dłoni zapaloną gromnicę. Tradycja dodaje jeszcze, ze poświęcone świece w dzisiejszym dniu, zapalano w czasie burz, gromów i epidemii. Gospodarze zapaloną gromnicą błogosławili swoje pola, zwierzęta i podwórza. Świece tez zapalano w czasie świąt Matki Bożej pod jej obrazami. Dzisiaj, też wielu przyniosło gromnicę do Kościoła. Jest ona znakiem Jezusa Chrystusa, znakiem trwania przy Chrystusie, znakiem nadziei, wiary, a zapalona oznacza czuwanie. Ta przyniesiona świeca do świątyni, pozwala nam zatrzymać się nad wydarzeniami, które miały miejsce dwa tysiące lat temu. Bo dzisiejszy dzień jest niejako przypomnieniem tamtych dni. Oto Maryja wraz z Józefem w czterdziesty dzień po narodzeniu Jezusa, zgodnie z prawem Mojżeszowym, niesie swego Syna do świątyni. Tak jak każda matka izraelska, pierworodne dziecko płci męskiej, ofiaruje Bogu. Przynosi syna do świątyni jak wszystkie matki, ale inaczej niż wszystkie. Bo od tej pory to Jezus bierze w posiadanie tę świątynię. Uświęca ją swoim nawiedzeniem. Świadkami tego wydarzenia jest dwoje staruszków; Symeon i Anna. Są oni symbolami parowiekowych oczekiwań całego narodu. Pobożni, gorliwi i czujni, najlepsi przedstawiciele Izraela, dostępują radości spotkania z przychodzącym Dzieciątkiem - Zbawicielem.

Maryja oddaje Dziecię w ręce starców. Oznacza to, że od tej pory daje swojego Syna, Jezusa, na służbę Bogu i ludziom. Daje swój największy skarb, daje wszystko, co posiada, daje samego Boga. Powierza Go w godne ręce. To nie są ręce Heroda zbrodniarza, to nie są ręce ludzi nienawistnych. To nie są ręce lekarza, który już przestał stać na straży życia człowieka, życia dziecka poczętego, życia nieuleczalnie chorego. To są ręce, które czekają na Mesjasza Pańskiego. Od razu rozpoznali w tym Dzieciątku Boga i wyśpiewują Mu hymn uwielbienia, że mogą spokojnie odejść do domu Boga.

Czytaj więcej...