Dzisiaj uświadomiłam sobie, że już 31 lat mija, odkąd opuściłam moją Małą Ojczyznę - Lachowice, aby iść za głosem Pana. W naszej miejscowości jest tyle dobrych i ofiarnych dziewcząt. Dlaczego właśnie ja?

Przecież miałam brata i pięć wspaniałych sióstr. Zarówno one, jak i moje koleżanki, o wiele więcej zasługiwały na ten wybór. A Ty Panie spojrzałeś na mnie... To jest niczym niezasłużony dar. Przez całą wieczność pragnę Ci śpiewać Panie hymn wdzięczności!

http://www.szarytki.pl/index1.htm

Moje powołanie kształtowało się od dzieciństwa. Wzrastając w naszej górskiej okolicy, odczuwałam piękno stworzonych przez Boga dzieł i obecność samego Stwórcy. Już jako dziecko słyszałam Boże wezwanie. Bardzo lubiłam, kiedy w naszym kościele w głównym ołtarzu był zamieszczony obraz Jezusa z klęczącą u jego stóp zakonnicą.

Później uczęszczając do liceum ogólnokształcącego w Suchej Beskidzkiej zachodziłam do tamtejszego kościoła, by wpatrywać się w malowidło ścienne, znajdujące się w jego prawej nawie, o tej samej treści. Gorejące Serce Jezusa niezmiernie mnie przyciągało. Lubiłam także, gdy całą wspólnotą modliliśmy się o nowe powołania. To było wsparcie dla mnie w podjęciu ostatecznej decyzji.

O wyborze zgromadzenia zadecydowała obecność Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Suchej Beskidzkiej. Po przeczytaniu „Ojca Ubogich” G. Hunermanna wiedziałam, że duchowość wincentyńska jest moją drogą. Zaraz po maturze zgłosiłam się do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Lachowice opuściłam 12 lipca 1978 roku. W piękny, słoneczny, lipcowy poranek udałam się autobusem, z podręczną walizką do Domu Prowincjalnego Sióstr Miłosierdzia w Krakowie. Tego samego dnia otrzymałam strój postulantki – granatową suknię z białym kołnierzem. I tak rozpoczęło się moje nowe życie w wybranej wspólnocie sióstr szarytek.

Dla niewidomych

Pod patronatem Metropolity Krakowskiego kard. Stanisława Dziwisza odbywała się w Lachowicach dwudniowa (31 lipiec i 1 sierpień br.) Parafiada, zorganizowana przez tamtejsze Sołectwo. Msza święta  koncelebrowana w zabytkowym kościele pw. św. Apostołów Piotra i Pawła   przez kard. Stanisława Nagy i bp Tadeusza Pieronka, z udziałem  kilkunastu księży i Szafarzy Nadzwyczajnych Komunii świętej, stanowiła duchowe  wprowadzenie do tej pięknej imprezy.

W wygłoszonej homilii kard. Nagy mówił o istocie i znaczeniu  posługi Szafarzy Nadzwyczajnych. Życzył też uczestnikom Parafiady, w imieniu własnym i Metropolity Krakowskiej Archidiecezji kard. Stanisława Dziwisza, dobrej zabawy i powodzenia w sportowych zmaganiach. Końcowym akcentem tej kościelnej części Parafiady było wręczenie przez biskupa Tadeusza Pieronka statuetek i dyplomów „ Miłosiernego Samarytanina 2009/2010” dla Haliny i Krzysztofa Pacygów, przyznanych im przez kard. Stanisława Dziwisza „za serce, które widzi”. Część sportową Parafiady, czyli „Sportowe szaleństwa” (nazwa nadana przez organizatorów) miała miejsce na boisku sportowym  LKS„Lachy”.

W pierwszym dniu  rozgrywano turniej piłki nożnej z udziałem czterech drużyn: OSP Lachowice, Firma „Pacyga”, Szafarze Nadzwyczajni, uzupełnieni klerykami i kapłanami - ks. Edwardem Leśniakiem i ks. Krzysztofem Sopickim (przyjechał z Brazylii, gdzie od 25 lat pracuje na misji i jest tam również kapelanem krajowym kolarzy) i Policji Powiatowej w Suchej Beskidzkiej. Mimo niesprzyjającej pogody, na murawie boiska sportowego rozgrywano interesujące i stojące na całkiem dobrym poziomie mecze, które dostarczyły sporo emocji, zarówno piłkarzom, jak i zgromadzonym wokół boiska licznym grupom kibiców.

Czytaj więcej...

Wszystko przeminie, a miłosierdziu Jego
Granicy ani końca nie masz...

Klasztor Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach powstał jako fundacja księcia Aleksandra Lubomirskiego. Złożył on na ręce kard. Albina Dunajewskiego duży fundusz na cel dobroczynny, z którego w 1889 roku zakupiono kilkanaście hektarów pola we wsi Łagiewniki pod Krakowem, a następnie wybudowano zakład dla dziewcząt moralnie zaniedbanych, kaplicę i klasztor dla Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Całą posesję otoczono murowanym parkanem i nazwano Józefowem ku czci św. Józefa, któremu siostry przypisywały uproszenie tej fundacji dla prowadzenia swego dzieła apostolskiego.

W 1989 roku władze państwowe zwróciły zgromadzeniu zakład wychowawczy dla dziewcząt, który aktualnie nosi nazwę Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego. W nim siostry prowadzą internat oraz 3 szkoły ponadpodstawowe: liceum oraz zawodową szkołę fryzjerską i gastronomiczną dla dziewcząt w wieku 15-18 lat, które potrzebują pomocy i odnowy moralnej

Prawie od samego początku istnienia tego klasztoru w Krakowie-Łagiewnikach, bo od roku 1893, mieści się w nim nowicjat, który z krótką przerwą prowadzony jest do dzisiaj. W nim, w ciągu dwóch lat, młode pokolenia sióstr przygotowują się do życia zakonnego i prowadzenia dzieła apostolskiego.

Dla niewidomych

Siostra Iwona, pochodzi z wielodzietnej rodziny, córka Marii i Stanisława Wojtyłko - urodziła się 16.09.1969 roku w Lachowicach. Szkołę Podstawową ukończy w Lachowicach. Następnie ukończyła Liceum Ogólnokształcące w Suchej Beskidzkiej o profilu biologiczno - matematycznym. Zaraz po liceum wstąpiła do Zakonu Serafitek Matki Bożej Bolesnej w Oświęcimiu. Dwa pierwsze lata staż nowicjatu odbywała w Haucnowie. Następne do pierwszych ślubów nowicjatu w Krakowie. Pięć lat spędziła w Oświęcimiu, czyli do ślubów wieczystych, które tam złożyła 11.08.1996 roku. Po ślubach wieczystych dwa lata pracowała w Krakowie jako zakrystianka. Cztery lata temu ukończyła studia magisterskie w Krakowie o profilu psychologiczno - pedagogicznym. Obecnie pracuje w Białce Tatrzańskiej w Zakładzie dla umysłowo chorych i uczy w szkole jako katechetka.

Siostry serafitki - oddają się całkowicie Bogu, który je powołał i posłał do najbardziej potrzebujących: ubogich, starców, chorych, ułomnych i dzieci. Podejmują również pracę wśród dzieci wiedząc, że kto przyjął dziecko w imię Jezusa, jego przyjmuje. Szczególną uwagę poświęcają dzieciom specjalnej troski, pozbawionym opieki rodzicielskiej, ubogim i opuszczonym, dokładają starań, aby umożliwić dzieciom i młodzieży poznanie i umiłowanie Boga. Zgromadzenie - jako cząstka Kościoła, który w zmieniającym się świecie ma uobecniać Boga, stara się być otwartym na aktualne potrzeby ludzi. Dlatego, kierując się duchem Założycieli, jest gotowe - w miarę swych możliwości podejmować nowe formy służenia najbardziej potrzebującym.

Dla niewidomych