Wręczenie nagród odbyło się 10 listopada 2009 roku w Gminnym Ośrodku Kultury w Stryszawie. Wszyscy uczestnicy otrzymali pamiątkowe dyplomy a Laureaci nagrody książkowe ufundowane przez Urząd Gminy w Stryszawie.

 

„Zabytkowe drewniane obiekty architektury sakralnej są prawdziwymi skarbami polskiej ziemi. Pięknie wkomponowane w wiejskie krajobrazy urzekają pielgrzymów i turystów. Ale to piękno jest okupione niemałym wysiłkiem. Drewniane obiekty są podatne na szkodliwe wpływy czynników. Utrzymanie drewnianej świątyni wymaga wielkiego nakładu zarówno sił jak i pieniędzy. Świątynia Boża w Lachowicach rzeczywiście zachwyca swoim pięknem i szczególną atmosferą, sprzyjającą skupieniu i wyciszeniu. Jednak, aby mógł w dobrym stanie przetrwać kolejne lata, wymaga ciągłej troski i uwagi.

W roku 1942 w styczniu, zabrano dwa dzwony z naszej parafii i wywieziono je w głąb Niemiec na cele wojenne. Jeden starszy z roku 1807, a drugi nowszy z roku 1926 - sprawione przez ś.p. Jana Pochopnia. Po zabraniu dzwonów przez Niemców, pobożni parafianie Lachowic ufundowali nowe dzwony dla swego kościoła w 1946 roku. Dzwony do parafii przywieziono furmanką z firmy Józefa Bukowskiego z Białej Krakowskiej. Dzwony te zharmonizowano w tonacji g1 + h1 + d2 - dzwony poświęcił Ksiądz Dziekan Józef Motyka z Mucharza w dniu: 14.07.1946 roku. Dzwony umieszczono w nowo wybudowanej dzwonnicy przy cmentarzu.

Dzwony to stare instrumenty ze stali, miedzi, mosiądzu, które zawieszane były na pniach drzew, na skałach czy słupach, biły na trwogę, wołały o ratunek albo zwiastowały zwycięstwo. Nasze dzwony w Lachowicach to spiżowe dzwony, są piękne i wiemy, komu biją dzwony. Ten największy środkowy ma imię Maryja - waży 388 kg. Przez niego wołamy: Dziękujemy Ci, Matko! Wspomagaj nas, Matko Nieustającej Pomocy! To dar Parafian. Ten drugi, z lewej strony o imieniu Piotr - waży 213 kg. Woła: Niech przyjdzie Twe, Panie, zwycięstwo! Zwycięstwo, zwycięstwo, zwycięstwo! Tak proszą Cię Lachowice! Wreszcie ten trzeci pęknięty dzwon ten z prawej strony, o imieniu Paweł waży 154 kg. został uszkodzony i w takim stanie pozostaje do dzisiaj. Pęknięcie uniemożliwia jego użytkowanie. Istnieje jednak możliwość przywrócenia go do użytkowania poprzez przetopienie w odlewni dzwonów. Jest to przedsięwzięcie bardzo kosztowne. Mamy nadzieję, że wspólnymi siłami parafian i sponsorów usłyszymy głos tego dzwonu, który będzie głosił Parafianom słowa Ojca Świętego Jana Pawła II: Nie lękajcie się! Będzie sławił swych fundatorów, ludzi z Lachowic. Będziemy słyszeć te dzwony, będziemy modlić się z nimi, a Bóg nas wysłucha, bo wtedy ręce wznoszą ludzie chorzy, upracowani i starsi. Takie wołanie Bóg wysłucha i przyjdą nowe, dobre czasy. Niech Błogosławionemu grają Hosanna wszystkie dzwony lachowickie i sygnaturka na wieży kościoła. Niech grają wielkanocną melodię: Wesoły nam dzień dziś nastał. Niech chwalą Boga w Boże Ciało pieśnią: Panie, dobry jak chleb. Niech odprowadzają umarłych z nadzieją: My też zmartwychwstaniemy, na wielkie siewów święto. Niech w maju rozdzwonią się wszystkie dzwonki kwiatów i niech śpiewają litanie przy krzyżach, kapliczkach, w kościołach, a pieśnią „Chwalcie łąki umajone” - niech woła cała Polska rozmodlona. Niech te dzwony budzą sumienia, niech mierzą czas modlitwą. Niech będą głosem Boga, aż zabrzmią światu na skonanie! i na zmartwychwstanie. Niech nam grają wszystkie dzwony, na "Anioł Pański", w południe, gdy wołają Polacy do swej Królowej: Jestem przy Tobie! Pamiętam! Czuwam! Niech usłyszy cała parafia. To ich dzwony tak się modlą. Tylko wtedy nie płacz, bo to tylko serca biją, a serce miej jak dzwon! Na Anioł Pański biją dzwony! Niech będzie Jezus pochwalony! Niech będzie Maria pochwalona!

OFIARA ZA TEN KALENDARZ STANOWI CEGIEŁKĘ NA WYKONANIE ODLEWU ZABYTKOWEGO DZWONU W NASZEJ PARAFII

A gdy będziemy szli do nieba, będziemy słuchali tego dzwonka sygnaturki, co Cię wiecznie chwali. Nie denerwujcie się bezbożni, że znów nas budzą na Godzinki, na Prymarię. Każdy dzwon ma serce i mówi sercem. Trzeba się wsłuchać, co mówi serce, i niech serce zapuka, i niech drgnie sumienie. Aż duch mój przed Tobą klęknie i wtedy serce mi pęknie, Chrystusie! A wtedy serce dzwonu niech zmówi za mnie: Dobry Jezu a nasz Panie, daj mu wieczne spoczywanie.

 

 

 

Przeżywamy ważny moment w życiu Kościoła Krakowskiego, a szczególnie w życiu Waszej parafii. W naszej Archidiecezji, ustanawiam posługę świeckich pomocników w udzielaniu Komunii świętej, zwanych również szafarzami nadzwyczajnymi. Widząc pozytywne doświadczenia moich braci biskupów w innych w diecezjach polskich postanowiłem wprowadzić tę posługę również u nas. Świadomy jestem, bowiem mojej odpowiedzialności za życie sakramentalne wiernych i dostrzegam potrzebę pomocy kapłanom w tej posłudze. A jest to posługa, która nie wymaga święceń, więc mogą ją wypełniać również świeccy. Pierwszym zadaniem świeckich pomocników będzie zanoszenie Komunii świętej chorym i starszym w niedziele i święta. Są to dni, w których kapłani są potrzebni w kościołach i nie mogą iść do chorych. Pozostający w domach chorzy są pozbawieni Komunii świętej nie tylko w zwykłe niedziele, lecz także w Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielką Niedzielę i inne uroczystości w ciągu roku. Kapłani odwiedzają ich raz w miesiącu na pierwszy piątek i przed świętami. Służą wtedy chorym także sakramentem pokuty. Nadzwyczajni szafarze mogą iść do nich częściej przynosząc przygotowanym duchowo chorym Komunię świętą. Chorzy ci, pozostający samotnie w domu i obarczeni ciężarem choroby, potrzebują pomocy nie tylko dla ciała, lecz także wsparcia duchowego. Niech, więc dzięki posłudze pomocników w udzielaniu Komunii świętej, jak najwięcej chorych przyjmuje w domach Zbawiciela świata obecnego pod postacią chleba. Drugim ważnym zadaniem świeckich szafarzy będzie pomoc w udzielaniu Komunii świętej podczas celebracji w Waszych wspólnotach parafialnych. Będą to czynić wtedy, gdy zaistnieje potrzeba, to znaczy, gdy będzie mało kapłanów, a wielka liczba wiernych będzie przystępować do Stołu Pańskiego. Może to nastąpić już w czasie Świąt. Chciałbym przy tej okazji przypomnieć także o zanoszeniu Wiatyku, czyli Komunii świętej dla umierających. Kiedyś ta posługa była związana z sakramentem ostatniego namaszczenia. Dziś sakrament namaszczenia chorych powinni przyjąć chorzy, którzy zostali dotknięci cięższą chorobą, a Wiatyk mają obowiązek przyjąć ci, których stan jest krytyczny i stoją na progu śmierci. Udzielanie Wiatyku należy do kapłanów, może się jednak zdarzyć, że w nagłej sytuacji braknie kapłana, wtedy również świecki pomocnik może przynieść umierającemu Komunię świętą i odmówić w imieniu Kościoła wyznaczone modlitwy. Oczywiście szafarz nadzwyczajny może tę posługę spełniać tylko wobec tych osób, które w danym momencie nie potrzebują spowiedzi świętej. Swieccy pomocnicy w udzielaniu Komunii świętej zostali powołani spośród Was. Zostaną oni przygotowani do tej posługi podczas specjalnych spotkań formacyjnych. Otrzymają ode mnie błogosławieństwo na tę misję. Proszę Was, zatem, abyście zaakceptowali ich posługę z wiarą, bo to ja posyłam ich do Was zatroskany ożycie sakramentalne każdej wspólnoty. Rozumiem pewne obawy, jakie mogą się zrodzić wobec tych ludzi, których dobrze znacie. Pamiętajcie jednak, że i samego Jezusa nie chciano kiedyś zaakceptować w Nazarecie, bo był dobrze znany, jako "syn cieśli".