Hutnictwo

Na obszarze dzisiejszych dóbr hr. Juliusza Tarnowskiego w Suchej znajdował się bardzo bogaty przemysł staropolskich wyrobów szkła i żelaza sławnych nie tylko w Polsce, ale nawet za granicą. Obecnie zaledwie resztki gruzów porosłych trawą świadczą o istnieniu pieców hutniczych

Według archiwalnych zapisków już w roku 1581 znajdowały się w Suchej, Ślemieniu i Stryszawie po dwa piece do topienia szkła i żelaza. Ze szkła robiono szyby wszelkiego rodzaju i różne naczynia, których resztek należałoby szukać po zbiorach muzealnych. Zaś wyroby żelazne i miedziane zaspakajają nie tylko potrzeby okolicznej ludności, ale rozchodziły się po całej Polsce, nawet przez Śląsk na Węgry. Były to wyroby rodzime, nawet artystyczne przynoszące znaczne dochody ówczesnym właścicielom dóbr suskich.

W roku 1834 dziedzic dóbr suskich hr. Józef Wielopolski wielki miłośnik uprzemysłowienia kraju wprowadza gruntowną reformę przemysłu hutniczego, szczególnie żelaznego. Zniósł i zamknął wszystkie huty szkła w Suchej w Ślemieniu i Stryszawie, a rozbudował tylko w Suchej po lewej stronie gościńca Sucha-Żywiec „na stawach” nową centralę hutnicza oraz leśne budynki administracyjne. Nowo rozbudowane huty żelazne, czyli „kuźnice suskie” zwane przez miejscową ludność „hamrami”.Składały się one z następujących cześci:1-nowy wysoki piec do topienia żelaza,2-jedna odlewnia,3-duże młotownie,4-frezarki do obróbki żelaza, poruszane wodą Stryszawki,5-jedną młotownię do wyrobu miedzi. Centrali hutniczej podlegały a/.nowo wybudowany piec do topienia rudy żelaznej i b/.jedna młotownia we wsi Stryszawa.

O rozmiarach „Kuźnic suskich” świadczą obrazy widoków zbiorów „Branickich” na zamku w Suchej liczba nr. 22067 i plany toru przemysłowego rękopisu liczba nr.446.

Kuźnice suskie przetrwały do roku 1885,w którym to zostały zamknięte. Piece zburzono, magazyny i składy zlikwidowano, pozostał jedynie do dzisiejszego dnia w Suchej jednopiętrowy dom administratora Kuźnic suskich zwanych pod „Jeleniem”. Przyczyną zamknięcia był świetny rozwój i konkurencja przemysłu górniczo-hutniczego na Górnym Śląsku, jako największej perły przemysłu ciężkiego. O ile by chodziło o widoczne zabytki i artyzm wyrobów metalowych i hutniczych Kuźnic suskich z czasów staropolskich przedrozbiorowych i porozbiorowych, to widać je w oparkowaniu żelaznym zamku suskiego, parku miejskiego w Suchej, w licznych krzyżach przydrożnych kaplic, oknach i zasuwkach okolicznych kościołów, starych kłódek itp. oraz w wielkiej liczbie kowali i zamiłowaniu ludności wsi do górnictwa w Suszczyznie.