Śmiertelność wsi Lachowice

Według powyższych dat statystycznych była największa w latach 1847,1848 i 1918 śmiertelność. Naoczni świadkowie zapisując je jako nadzwyczajna ilość wypadków śmierci, wprawdzie nie podawali przyczyn śmiertelności, ale samo stwierdzenie ilości od przeciętnej śmiertelności uzupełnią historią.

W roku 1847 umarło 487 osób,zaś w roku 1848 zmarło 142 osoby.Przyczyną tak wielkiej śmiertelności w owych latach był tyfus głodowy z powodu zgnicia w polu ziemniaków i zbóż wskutek ustawicznej niepogody. Ludność Lachowic w ogóle w całej Galicji, szczególnie górska cierpiała na ogromny głód. Ubożsi bezrolni, małorolni żywili się zgniłymi ziemniakami zwanymi „pipkami”, parzoną pokrzywą i jej korzeniami tłuczonemi. Żebrak chodząc po wsi nie prosił o centa, ani o kawałek chleba, ale o łupiny ziemniaków i łuski ze zmielonego owsa, które gdy zobaczył garściami na surowo zjadł.

Zamożniejsi mający dużo pola odżywiali się przeważnie mlekiem. Ziemniak lub mąka owsiana, czy jęczmienna była bardzo w skąpych ilościach używana. Toteż po zjedzeniu obiadu, czy wieczerzy ludzie odchodzili na pół głodnym. Wielu ludzi wyszło do kościoła czy Suchej, aby coś kupić do zjedzenia, lecz do domu nie wrócili, gdyż na drogach z głodu umierali.

Tak straszny głód i tyfus ogół ludności uznał za „Karę Bożą”, zaś rzeź galicyjska panów czyli rabacja w roku 1846, po której Ks. Ciesielski proboszcz z Suchej pisze: „ Niech Bóg zachowa od doświadczenia podobnych wypadków, lepiej stokroć umrzeć, jak patrzeć na podobne bezprawia i okropności, które u nas z czasów rewolucji francuskiej się powtórzyły”/Liber memorabil w Suchej str 34/.

Rząd austriacki, który był głównym sprawcą zbuntowania chłopów przeciw panom dla swych celów politycznych wyasygnował wprawdzie w r. 1847 – 80.000 zł. reńskich na budowę gościńca rządowego z rynku Suchej do Wadowic, aby w ten sposób dać możność zarobków i ratowania ludności od tyfusu głodowego, jednak przy robotach tegoż gościńca zmarło więcej ludzi na tyfus niż drzew przydrożnych, między innymi obywateli Lachowic. Dlatego gościniec powyższy przez długie lata nazywano „gościńcem cholerycznym” ,gdyż tyfus głodowy nazywano współcześnie cholerą.

W Lachowicach w roku 1918 zmarły 102 osoby wskutek wycieńczenia i złego odżywiania się żołnierzy i ludności cywilnej w czasie trwania wojny światowej od roku 1914-1921 roku.

Inne daty statystyczne wykazują, odkąd istniały niektóre stare budynki lachowskie np.” starą karczmę pańską” pod nr.50 koło drogi przy kościele pochodziła z roku 1732,stara obecna leśniczówka z 1834,piła wodna Dyducha Ludwika pochodzi  z r.1732,zaś młyn z 1834.

W roku 1869 było w Lachowicach 3 pańskie karczmy, a w nich w r. 1883 mieszkało 16 Żydów.