Pójdź za mną! ... to wezwanie,
które kiedyś Chrystus Pan
skierował do swoich Apostołów.
Kieruje je także i dzisiaj do młodych ludzi.
Może i Ty jesteś w ich liczbie.
Może i Ciebie wzywa Chrystus na taką drogę życia,
na tę wspaniałą przygodę.
Może chce, abyś i Ty oddał swoje młode życie, swoje siły,
serce i myśli Jemu, abyś poszedł w Jego ślady.

Powołanie kapłańskie i zakonne

Łaska powołania przychodzi do duszy człowieka w różny sposób i w różnej formie. Do jednych Bóg mówi cicho, delikatnie i spokojnie. Inni, aby usłyszeć głos Boży potrzebują mocnego wstrząsu. Są tacy, których Bóg powołuje już w łonie matki, jak to miało miejsce z prorokiem Jeremiaszem: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki znałem cię, nim przyszedłeś na świat poświęciłem cię i ustanowiłem cię prorokiem między narodami”. Izajasz stał się prorokiem dopiero w 30 roku życia. Bóg ukazał mu najpierw troski, cierpienia, nieszczęścia dotykające ludzi, a potem rzekł do niego: „Kogo mam posłać? Kto by tam poszedł?” I zaraz otrzymał odpowiedź od Izajasza: „Oto ja, poślij mnie”. Święty Paweł natomiast potrzebował mocniejszego bodźca. W chwili po ludzku sądząc najbardziej nieodpowiedniej, kiedy pałał nienawiścią do wszystkiego co Chrystusowe, właśnie wtedy został powołany przez Chrystusa do Jego służby. Piotrowi, Andrzejowi, Jakubowi, Janowi i innym apostołom wystarczyły ciche i serdeczne słowa: „Pójdź za mną”.

Bóg może powoływać do swojej winnicy o każdej porze dnia i w każdym okresie życia. Augustyna pozyskał Bóg głosem sumienia, który przemówił do niego w mediolańskim parku. Ignacemu Loyoli posłużyło łóżko szpitalne i wielka rana zadana mu przy obronie twierdzy. Powołanie kapłańskie i zakonne jest jednym z najpiękniejszych wśród wszystkich powołań, jakimi stale przemawia do nas Ewangelia – powiedział papież Jan Paweł II. Powołanie kapłańskie i zakonne jest szczególnym darem Boga dla osoby ludzkiej i dla całego Kościoła. Wzywa do całkowitego poświęcenia i oddania swojej osoby Chrystusowi w oblubieńczej miłości, do najpełniejszego z Nim zjednoczenia. Wzywa do świętości prze naśladowanie Chrystusa ubogiego, czystego i posłusznego, by w ten sposób być Chrystusowym światłem dla innych. Wciąż potrzeba nowych misjonarzy, gdyż wiele jest serc, które czekają na Ewangelię. Chrystus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Idąc za wskazaniem Chrystusa modlimy się, aby Bóg posłał nowych kapłanów swojemu Kościołowi, ponieważ żniwo jest rzeczywiście wielkie. Współczesnemu światu jeszcze bardziej niż za czasów Chrystusa potrzeba kapłanów – Dobrych pasterzy. Ludzi, którzy będą głosili współczesnemu światu miłość Bożego Serca. Ludzi, którzy będą przypominali o powołaniu i ostatecznym przeznaczeniu człowieka. Ludzi, którzy w epoce upadku moralności, nieposzanowania godności ludzkiego ciała będą przypominali, że ciało jest świątynią Ducha Świętego i że stworzeni jesteśmy na obraz i podobieństwo Boże. Ludzi, którzy będą ukazywali młodym wyższe wartości. Przekonywali ich o potrzebie zachowywania w życiu Bożych przykazań. Dziękując dziś Bogu za to, że mamy wśród siebie kapłanów, poświęcających się dla dobra naszych dusz, jednocześnie prośmy Chrystusa Dobrego Pasterza, aby z troską i miłością popatrzył na nas i wzbudził w sercach wielu młodych ludzi pragnienie poświęcenia się służbie Bogu i ludziom, także i z naszej parafii.

Rodacy pochodzący z naszej parafii: