Parafia Lachowice - Parafialne dziękczynienie za plony

s2sdefault

Od kiedy ziarno posiano czasu minęło niemało
i przybył siewca zobaczyć jakie też plony wydało.
Czy było pielęgnowane, czy ptactwo go nie wybrało
lub, może padło na skałę i słońce mu dokuczało.
Czy na grunt żyzny upadło wydało stokrotne plony
czy nocą ktoś ostu nie posiał i chwastem zarosły zagony.
Lecz siewca gdy ziarno posiał krzyż na tej ziemi postawił
aby ten krzyż Zbawiciela strzegł naszą parafię i zbawił.

Zdarza się nam bardzo często prosić o coś, zdarza się też nawet i przepraszać. Ale tak rzadko mamy siłę, chęć i odwagę do powiedzenia prostego słowa - "dziękuję''. Tymczasem powinniśmy dziękować - bo wszyscy zależymy od Boga i jego Opatrzności. Właśnie dlatego w naszym zwyczaju jest dziękczynienie za plony, za owoce ziemi i naszej pracy. Takie dziękczynienie składaliśmy podczas uroczystej sumy dożynkowej o godz. 11:00 - której przewodniczył ks. Proboszcz Wiesław Ryżka.

Nasze codzienne drogi wiodą nas na nasze pola, sady, lasy, łąki i ogrody. Tam naszą pracą zabiegamy o dostatnie i godziwe życie, o nasz chleb powszedni. Wiele razy doświadczamy, że bez Bożej opieki i Bożego błogosławieństwa, cały nasz trud i nasza praca idzie na marne. Dlatego w dzień parafialnego dziękczynienia za plony ze wszystkich stron naszej parafii kierujemy nasze stopy ku świątyni, gdzie mieszka Bóg, ten jedyny i prawdziwy władca naszych ziem, nasz niebieski, ukochany Gospodarz.

Tu składamy na ołtarzu bochen chleba i wieńce dożynkowe. Tu, w tym miejscu z głębi naszych serc chcemy Bogu podziękować za wszelkie łaski w tym roku otrzymane i prosić o Jego błogosławieństwo. Tu modlimy się do naszego Stwórcy, aby obdarzył swoimi łaskami naszą parafię, Polską wieś i rolników, naszą ukochaną ojczystą ziemię, na której mamy zaszczyt żyć, mieszkać, pracować i umierać. Wśród wieńców dożynkowych i darów ołtarza jest nasz chleb powszedni. Oby nam nigdy go nigdy nie zabrakło! Dzieląc się chlebem, czyńmy to zawsze z wielkim szacunkiem i pamiętajmy, że jest to dar niebios.

Zgromadziliśmy się w naszej parafialnej świątyni na Mszy Świętej, aby słuchać Bożego Słowa i składać Bogu dziękczynienie za tegoroczne zbiory. Mimo trudnej sytuacji, w jakiej znaleźli się rolnicy – ominęły nas w prawdzie nieszczęścia, które dotknęły inne regiony, ale anomalie pogodowe w znaczący sposób wpłynęły na zmniejszenie zbiorów. Chcemy dziś wszyscy razem: ludzie ciężkiej pracy na roli, my, którzy nad powstaniem tego chleba się mozolą i ci, którzy razem z nami go spożywają – podziękować Bogu, dzięki któremu ten bochen chleba mógł zaistnieć. Bo to on daje wzrost i błogosławi tym, którzy pochylają się nad rolą.

całego naszego życia, naznaczonego często cierpieniem i uwikłanego w różnorodne słabości.

Wszystkim rolnikom składamy serdeczne „Bóg zapłać” i wspieramy modlitwą. By być dobrym jak chleb, trzeba poznać jego ciężar właściwy – czas obfitego zasiewu, czas wzrostu, cierpliwe oczekiwanie na dojrzałość i trud zbiorów. Być może większość z nas nie zna i nie pozna formy zmagania się z ziemią i właśnie dlatego jeszcze bardziej winniśmy szanować tych, dzięki którym na naszym stole jest chleb.

Historia Lachowic

logo2 Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.

Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.