Słowo pasterskie Metropolity Krakowskiego na Adwent 2011Drodzy Bracia i Siostry! Na początku nowego roku liturgicznego, w pierwszą niedzielę Adwentu, Chrystus wzywa nas do czujności w oczekiwaniu na powtórne Jego przyjście: „Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie” (Mk 13,33). Adwent to przecież szczególny czas czuwania i modlitwy. Oczekiwanie, które przeżywany, posiada podwójny charakter. Najpierw jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi, ale równocześnie jest czasem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię, Kościół kieruje pragnienia ludzi wierzących ku oczekiwaniu na Jego powtórne przyjście na końcu czasów. Właściwą postawą adwentowego oczekiwania na przyjście Pana jest więc, zgodnie ze słowami Jezusa, postawa czujności i modlitwy.
1. Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego
Wkraczamy w tegoroczny Adwent ubogaceni niezwykłymi przeżyciami minionych miesięcy. Z wielką wdzięcznością Bogu wspominamy przede wszystkim beatyfikację Jana Pawła II oraz Światowy Kongres Bożego Miłosierdzia w Krakowie - Łagiewnikach. Te wspaniałe dary Boga stały się dla nas również zadaniem. Pokazały, że życie człowieka powinno być bardziej naznaczone miłosierdziem, które ofiarował nam Bóg i które my również winniśmy okazywać braciom.
Pomocą w dążeniu do tego celu jest peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego, która rozpoczęła się w Archidiecezji Krakowskiej w szczególnie wymownym dniu 16 października tego roku, a zakończy się 23 czerwca 2013 r. w królewskiej katedrze na Wawelu. Peregrynacja jest naturalnym przedłużeniem Światowego Kongresu Bożego Miłosierdzia, przeżywanego pod wymownym hasłem: Miłosierdzie źródłem nadziei. Świadkiem tej nadziei był i jest bł. Jan Paweł II, który wzywa nas wszystkich, abyśmy przez słowo, modlitwę i konkretne czyny miłosierdzia stawali się dla świata świadkami tej wielkiej tajemnicy.
Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego razem z relikwiami św. Siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II jest szczególnym czasem dla każdego z nas i dla całej parafii. Każda parafia przeżywa najpierw okres oczekiwania na ten szczególny dzień. Jest to pewnego rodzaju parafialny adwent. Zachęcam, aby go dobrze przeżyć. Niech w parafiach i w rodzinach trwa gorliwa modlitwa o łaskę miłosierdzia dla nas i całego świata. Weźmy licznie udział w rekolekcjach lub misjach poprzedzających przybycie obrazu do parafii. Zastanówmy się uważnie nad tajemnicą Miłosierdzia Bożego, a także nad wezwaniem Jezusa do okazywania miłosierdzia braciom przez słowo, czyn i modlitwę (por. Dzienniczek 742).
2. Miłosierdzie źródłem pojednania w rodzinie i w parafii
W naszym świecie jest wiele agresji i złości, wzajemnych pretensji i oskarżeń, dlatego coraz gorliwiej musimy się uczyć powtarzać za Jezusem: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”. Trwając przed obrazem Jezusa Miłosiernego, prośmy Boga miłosierdzia o zdolność przyznania się do winy oraz do przebaczania winowajcom.
Zwróćmy najpierw uwagę na miłosierdzie wyrażane słowem. Zacznijmy od usunięcia z naszego języka przekleństw i wyzwisk, słów raniących i poniżających, zachowań wprowadzających niepokój i dzielących ludzi. Niech nasze codzienne relacje przenikają słowa, które wyrażają życzliwość, niosą pociechę, wlewają w serce pokój i podnoszą na duchu. Refleksja nad tajemnicą miłosierdzia skłania nas do odkrycia na nowo takich słów, jak „przepraszam” i „przebaczam”.
Nie jesteśmy bezradni i nie jesteśmy sami. Jest z nami miłosierny Bóg, jest najlepsza z matek, Matka Miłosierdzia, są nasi święci Patronowie, a wśród nich św. Siostra Faustyna i bł. Jan Paweł II, którzy w swoich relikwiach, wraz z obrazem Jezu ufam Tobie, nawiedzają każdą z parafii.
3. Modlitwa o miłosierdzie
Nie potrafimy jednak podjąć zadania realizowania miłosierdzia w naszych domach i rodzinach bez nieustannego zwracania się do Tego, który jest naszym Bogiem i Zbawicielem. Dlatego konieczne jest również odnowienie naszej modlitwy, zarówno tej indywidualnej, jak i wspólnotowej. Bł. Jan Paweł II w Encyklice o Miłosierdziu Bożym Dives in misericordia pisał: „W żadnym czasie, w żadnym okresie dziejów – a zwłaszcza w okresie tak przełomowym jak nasz – Kościół nie może zapomnieć o modlitwie, która jest wołaniem o miłosierdzie Boga wobec wielorakiego zła, jakie ciąży nad ludzkością i jakie jej zagraża. To właśnie jest podstawowym prawem i zarazem powinnością Kościoła w Jezusie Chrystusie” (DM 15). Zachęcam wspólnoty parafialne, aby to papieskie wezwanie do modlitwy podjęły z całą gorliwością. Niech w parafiach ożywi się nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w trzecie piątki miesiąca i w inne dni. Gorąco polecam, aby wierni włączali się w grupy modlitewne, dzięki którym nasza modlitwa może się bardziej rozwijać. Uczmy się takiej postawy od św. Siostry Faustyny, bł. Jana Pawła II i innych świętych, dla których centrum życia duchowego był udział w Eucharystii i trwanie na adoracji Najświętszego Sakramentu.
Peregrynacji obrazu „Jezu, ufam Tobie” towarzyszą również słowa: „Miłosierdzie źródłem nadziei”. Rzeczywiście miłosierdzie jest prawdziwym źródłem nadziei dla grzeszników, którzy pragną się nawrócić, dla rodziców wychowujących z wielkim poświęceniem swoje dzieci, dla młodych wchodzących często z lękiem w samodzielne życie, dla dorosłych zatroskanych o przyszłość ojczyzny i świata, a także dla tych, którzy z powodu starszego wieku lub poważnej choroby częściej spoglądają w stronę wieczności.
Nasza nadzieja jest w otwarciu się na dar Bożego Miłosierdzia i w umiejętności okazywania miłosierdzia innym ludziom. Gdy przyjmiemy od Boga dar przebaczenia i łaskę pełni życia w zjednoczeniu z Nim, wtedy nasze oczy i uszy będą bardziej wrażliwe na braci, nasze ręce będą podejmować działania kierowane duchem miłosierdzia, nasze nogi poprowadzą nas tam, gdzie inni potrzebują pomocy, a nasze serce upodobni się do Serca Jezusowego, pełnego dobroci i miłosierdzia. Wtedy również świat stanie się lepszy, a rodziny szczęśliwsze. O taki dar przeniknięcia naszego życia miłosierdziem, prosimy dla parafii, które już przeżyły czas nawiedzenia, a także dla tych, które się do niego przygotowują.
4. Nowy program duszpasterski Kościoła w Polsce
W przeżyciu tego pięknego czasu peregrynacji obrazu Jezusa Miłosiernego i relikwii św. Siostry Faustyny oraz bł. Jana Pawła II pomaga nam również nowy program duszpasterski dla Kościoła w Polsce, którego realizacja rozpoczyna się w dzisiejszą, pierwszą niedzielę Adwentu. Temat tego roku duszpasterskiego brzmi: „Kościół naszym domem”. Kościół jest naszym domem, gdyż mamy jednego Ojca, który obdarzył nas łaską udziału w Jego boskim życiu i uczynił z nas jedną duchową rodzinę. Razem mówimy „Ojcze nasz”, wspólnie zasiadamy do eucharystycznego stołu słowa i chleba, jednomyślnie wyznajemy tę samą wiarę.
Choć tak wiele nas łączy i podejmujemy wiele dzieł wspólnie, to jednak nie wszyscy członkowie Kościoła czują się w swojej wspólnocie „jak w swoim domu”. Otwórzmy więc szerzej nasze serca, stwórzmy takie przestrzenie życia i zaangażowania dla ludzi młodych i dorosłych, aby wszyscy na nowo odkryli, że ich wspólnota, choć po ludzku niedoskonała, bo składająca się z grzeszników, może stawać się prawdziwym domem, który stwarza sam Bóg, nasz najlepszy Ojciec.
Maryi, Matce Chrystusa i Matce Kościoła, którą czcimy również jako Matkę Miłosierdzia, zawierzam wszystkie parafie i rodziny naszej Archidiecezji. Niech czas Nawiedzenia obrazu Jezusa Miłosiernego przyczyni się do pogłębienia życia religijnego oraz więzi sakramentalnej w każdej wspólnocie. Niech Boży zasiew przebaczenia, miłości i pokoju dotrze do każdej parafii, a nade wszystko do rodzin, wspólnot i ludzkich serc, które tak bardzo potrzebują Bożego światła i nadziei.
Na owocne przeżycie Adwentu z serca błogosławię W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Stanisław Kard. Dziwisz
Metropolita Krakowski
Kraków, 21 listopada 2011 r.
_____________________________________________
Słowo pasterskie należy odczytać w 1 Niedzielę Adwentu, 27 listopada 2011 r., we wszystkich kościołach i kaplicach Archidiecezji Krakowskiej.
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
