"Człowiek żyje tak długo, jak długo trwa pamięć o nim, śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą".
CMENTARZ PARAFIALNY
Położenie: Cmentarz przylega do placu kościelnego od południa do zachodu.
Powierzchnia: Około 0,7 ha.
Przybliżona liczba nagrobków - pochowanych osób: Około 1500 nagrobków.
Obecny kościół parafialny został wybudowany na terenie starego cmentarza, który był miejscem pochówku nie tylko mieszkańców Lachowic, ale również żołnierzy i różnych wędrowców. Na istnienie w Lachowicach miejsca pochówków wskazuje m. in. notatka w dokumencie erekcyjnym suskiej parafii mówiąca, że wierni chowani byli na suskim cmentarzu. Do czasów wybudowania kościoła jedyną ostoją religijną dla mieszkańców był właśnie cmentarz, z małą drewnianą kapliczką pochodzącą prawdopodobnie z wieku XVII, w której znajdował się obraz Matki Boskiej Śnieżnej i figurka św. Grzegorza. Po wybudowaniu kościoła, cmentarz otoczono parkanem z belek, celem uszanowania miejsca ostatniego spoczynku. Kiedy w okresie wielkiej epidemii w latach 1846-47 śmiertelność parafii wzrosła, założono cmentarz choleryczny na Lalikach. W 1892 roku, dzięki staraniom księdza Kozaka wykupiono teren na powiększenie cmentarza za 230 złotych reńskich, zaś w 1941 wytyczono parcelę Wawrzyńca Pająka na poszerzenie cmentarza. Pierwsza osobą pochowaną na nowym cmentarzu była Józefa Krawczyk z Mącznego. W otoczeniu cmentarza rośnie kilkanaście lip i sosen, które ze względu na swój wiek uznane zostały za pomniki przyrody.
DAWNY CMENTARZ CHOLERYCZNY
W latach 1847 - 1849 całą Galicję nawiedziła klęska nieurodzaju, której bezpośrednim następstwem był brak żywności i głód. Katastrofa ta nie ominęła Lachowic. W latach 1847 - 1849 zmarło z głodu, tyfusu, czerwonki i cholery ponad 700 osób, z czego w pierwszym roku blisko 500 osób. Ogromnej ilości zmarłych nie był w stanie pomieścić przykościelny cmentarz, w związku z tym 28 czerwca 1847 roku ówczesny proboszcz lachowickiej parafii ks. Józef Łopaciński zdecydował o chowaniu zmarłych w nowym miejscu. Cmentarz ze zbiorowymi mogiłami utworzono na tzw. Mączniance na Lalikach. Po ustąpieniu epidemii chorób i głodu powrócono do pochówku na cmentarzu przy kościelnym. Trudno dziś ustalić ile pochowano osób na cmentarzu cholerycznym. Ilość ta może być szacowana między 450 a 550 osób. Trudno również wskazać dokładne miejsce, w którym znajdował się cmentarz. Lokalizacji należałoby poszukiwać między osiedlem Mącznianka a osiedlem Laliki. Jedyną pamiątką po cmentarzu jest metalowy krzyż w lesie nieopodal osiedla Mącznianka.
MODLITWA ZA ZMARŁYCH PARAFIAN
Dla niewidomych
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
