Do Jezusa, Najwyższego i wiecznego Kapłana, zanosimy gorące prośby za tych z pośród zmarłych, których Pan powołał do świętej służby głoszenia Ewangelii, sprawowania sakramentów i kierowania ludem Bożym. Polecamy Ci Boże zmarłych kapłanów, którzy  pracowali w naszej parafii i spoczywają na naszym parafialnym cmentarzu i prosimy, aby zostali na wieki włączeni do społeczności apostołów, aby się spotkali w domu Ojca z braćmi, którym służyli w imieniu Chrystusa.

Na cmentarzu parafialnym spoczywają kapłani:

• Ksiądz Karol Szymczykiewicz, zmarł: 14.08.1927 roku
• Ksiądz Jan Bachlecki, zmarł: 15.04.1821 roku
• Ksiądz Józef Łopaciński, zmarł: 5.10.1888 roku
• Ksiądz Jan Wojcieszak, zmarł: 04.10.1970 roku
• Ksiądz Kazimierz Pająk, zmarł: 30.01.1976 roku
• Ksiądz Józef Kozak, zmarł: 26.12.1917 roku
• Ksiądz Antoni Kudłacik, zmarł: 06.02.1919 roku
• Ksiądz Jakub Tondra, zmarł: 1834 roku

{yoogallery src=[/images/galerie/ks.spocz.cmen/] effect=[fade]}

Z pośród księży proboszczów w Lachowicach ze względu na ich dłuższą służbę duszpasterską, gorliwość i pracę społeczną w parafii podnieść należy osobę księdza Józefa Łopacińskiego i księdza Józefa Kozaka, oraz księdza Jana Wojcieszaka i naszego rodaka Księdza Kazimierza Pająka. Już nie żyją, odeszli do Boga, lecz w pamięci parafian i swych kolegów żyją i są często wspominani.

Ksiądz Józef Łopaciński
W parafii Lachowickiej pełnił służbę duszpasterską w latach: 1842 - 1888. Urodził się 1807 roku w Myślenicach. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1835 roku. Studia odbywał we Lwowie i Tarnowie. Był wikariuszem w Wiśniczu, Poroninie i Suchej. Zmarł: 5 października 1888 roku. Był to kapłan surowy, ostry, ”postrach dzieci” w czasie kolędy w domu Ludwika Sikory powiedział do ojca:, „jeżeli cię dzieci nie słuchają, rżnij ich kijem i jeść nie dawaj”. Wskutek panującej biedy w gminie sam wolne chwile od obowiązków kościelnych poświęcał na pracę fizyczną, orał, siał, w lesie drzewa rąbał, woził furmankami drzewo z lasu, pracował na tartaku, handlował deskami, wysyłając je na targi do Wadowic i tą drogą dopomagał sobie materialnie na swe utrzymanie. Mieszkał w starej drewnianej plebanii podpartej kilka drągami, której umeblowanie nie wiele różniło się od wiejskich sprzętów. Mimo ciężkiej pracy i przykrych warunków życia był przy tym bardzo wesoły, dowcipny, sławny z różnych poczynań. Na przykład w roku 1855 w dzień spokojnego przybycia księdza biskupa Pukalskiego na wizytację i konsekrację kościoła w Lachowicach ksiądz Józef Łopaciński zaraz po Mszy Świętej wybrał się z 4 furmankami po drzewo do lasu do Czarnej Góry. Pod wieczór zerwane drzewo na gościńcu lachowskim poczęto ładować na wozy. Wtem od strony Koszarawy nadjechał bryczką ksiądz biskup Pukalski. Ksiądz Józef Łopaciński zobaczywszy swego przełożonego podszedł do powozu uwalany błotem z drągiem w ręku pochwaliwszy Boga, przywitał biskupa. Ksiądz biskup Pukalski zdumiony takim przywitaniem rzekł: to ksiądz proboszcz w takim ubraniu i z drągiem wyszedł witać swego przełożonego?. Na to ksiądz Łopaciński odrzekł: Biskupia Mości! Plebania moja drągami podparta wali się i zagraża memu życiu, muszę na gwałt wozić drzewo na tartak, aby ją odrestaurować, więc nie mam czasu i nie mam, za co urządzać parad. Ksiądz biskup podumał chwilę i rzekł: każ furmanom zrobić miejsce do przejazdu, rzuć drąg, siadaj do powozu pojedziemy obaj naprawiać walącą się plebanię. Po przybyciu na plebanię  lachowicką ksiądz Łopaciński posłał służącą do dolnych Lachowic po 4 muzykantów: kobzę, basistę, klarnecistę i skrzypka. Dawszy im 20 centów, rzekł: chłopcy grajcie najweselsze kawałki dopóki się ksiądz biskup nie udobrucha. Ksiądz Biskup Pukalski słuchając muzyki, zapytał się księdza Łopacińskiego, czy zawsze masz tak wesoło w Lachowicach? Biskupia Mości! - odrzekł ksiądz Łopaciński w pokorze - ile razy mam umartwienia i kłopoty tyle razy każę grać muzyce. W ubraniu był bardzo skromny, sutannę przywdziewał tylko idąc do kościoła. Poza tym nosił zwyczajne ubranie cywilne. Stare lisie futro służyło za poduszkę, kołdrę i zwyczajne futro do wyjazdu, z którym szczególnie w wieku późniejszym prawie się nie rozstawał latem i zimą. Stało się ono ogólnie znane, nawet….historyczne. Ksiądz Józef Łopaciński z okazji jubileuszu kapłańskiego swego przyjaciela księdza Górkiewicza na Mucharzu udał się tamże wraz z innymi księżmi. Po kolacji i pogadankach położyli się spać pokotem na podłodze na słomie, między innymi ksiądz Łopaciński podłożywszy sobie pod głowę z braku poduszek nowe futro księdza Górkiewicza nakrywszy się swoim starem lisim futrem. Ksiądz Górkiewicz leżąc w drugim pokoju, sądząc, że ksiądz Łopaciński zasnął rzekł do swych towarzyszy: księża, koledzy wiecie, co potnijmy nożycami to stare wyszarzałe futrzysko księdza Łopacińskiego, bo nam robi wstyd, niech sobie kupi nowe. Poczciwy staruszek ksiądz Łopaciński usłyszawszy te słowa, kładzie po cichu swoje stare futro pod głowę, a nakrywa się nowym księdza Górkiewicza. Po dłuższej chwili, po cichu wstał ksiądz Górkiewicz i nożycami kraje futro, pod którym spał ksiądz Łopaciński. Po dokonaniu tego figla, położył się spać. Nazajutrz jakież było zdziwienie wszystkich, a najbardziej księdza Górkiewicza, gdy zobaczył swoje nowe futro pocięte na kawałki, a stare księdza Łopacińskiego całe i nietknięte. Ksiądz Łopaciński śmiejąc się w pełni radości rzekł: Przyjacielu! Nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe!  Gdy ksiądz Łopaciński umarł, przybył na jego pogrzeb ksiądz Górkiewicz, który w końcowym przemówieniu nad grobem rzekł: Spoczywaj przyjacielu w Panu, wszystko ci daruję, nawet moje nowe futro.