Parafia Lachowice - Powstanie parafii Lachowice

s2sdefault

Utworzenie parafii w Lachowicach dokonało się w dwuch etapach. Pierwszym bardzo ważnym krokiem w zrealizowaniu tego przedsięwzięcia była budowa kościoła w Lachowicach, wokół którego powstało centrum kultu Bożego. Na następnym etapie ten ośrodek duszpasterski usamodzielnił się od macierzystej parafii w Suchej. Stało się to z chwilą utworzenia kapelanii lokalnej.

Impulsem do budowy kościoła w Lachowicach była polityka parafialna austriackiego cesarza Józefa II, a organizacje tejże parafii dokonała się wg zasad przez niego określonych. Józefowi II chodziło przede wszystkim o pokrycie całego państwa siecią parafii, w których pracowaliby duszpasterze w celu wychowania wiernych i oddanych państwu obywateli. Ideał takiego duszpasterstwa został nakreślony w jednej z książek, która to zawierała dla duszpasterze liczne wskazówki w jaki sposób mądrością, umiarkowaniem pociągać powierzone mu dusze do zbawienia wiecznego. Jednak ów duszpasterz miał cesarzowi wyrabiać "grzecznych" poddanych. Dlatego też proboszczowi, którego rolę społeczną doskonale rozumiał, powierzył cesarz także szkołę i właściwie całą gospodarkę parafii. Obok żołnierza proboszcz miał być podporą państwa. Miał nie tylko starać się o spełnianie funkcji sakramentalnych, ale miał być ojcem sierot, opiekunem ubogich i chorych, miał być reżyserem życia parafialnego i wszystkich organizacji w jego rejonie pracy. W 1782 r. cesarz polecił przesłać do urzędów cyrkularnych gotowe plany, w których miejscowościach należałoby założyć nowe parafie. Na podstawie wcześniej sporządzonego spisu parafii cesarz Józef II ustalił zasady zakładania nowych. Miały one powstawać tam gdzie:

Dojście do kościoła parafialnego utrudniałyby woda, góry, śniegi, uciążliwe drogi i z tego powodu dzieci nie mogły dostać się do parafii.
Domy od parafii były oddalone godzinę drogi.
Gmina liczyła ponad 700 osób.
Był kiedyś kościół i wieś miała duszpasterzy.
Proboszcz musiał przechodzić do swych parafian poprzez inną parafię.

W tymże okresie w Suszczyźnie powstały na tej podstawie parafie w Lachowicach, Tarnawie i Stryszawie. W zamian za podjęcie trudu budowy trzech placówek duszpasterskich urząd cyrkularny obiecał właścicielom Suchej pomoc, zastrzegając się jednak, że do szczególnego wkładu w budowę zobowiązani są parafianie. Część kosztów miało ponieść państwo suskie, oraz zobowiązane zostało do dostarczenia materiału do budowy.

Wybudowanie kościoła w Lachowicach stanowiło także duży problem finansowy, podobnie jak też dla kapłanów pracujących później przy tym domu Bożym. Ciężary budowy kościoła zostały rozłożone na dziedzica i mieszkańców wsi. Nie znamy powodów braku dokumentów świadczących o wkładzie państwa w budowę świątyni. Na karcie tytułowej Liber Memorabilium Ecclesiae Lachovicensis wymieniono fundatorkę kościoła Teresę z Sułkowskich hrabinę Wielkopolską.

Mieszkańcy nie zwykle chętnie przyjęli na siebie obowiązek budowy kościoła. Zasłynęli z niezwykłej ofiarności. Jeden z znaczniejszych gospodarzy w Lachowicach ofiarował w gotówce wcale nie bagatelną kwotę 2245 złotych reńskich. W Liber Memorabilium Ecclesiae Lachovicensis wymieniono ogółem 18 różnych nazwisk.

Dla niewidomych

Historia Lachowic

logo2 Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.

Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.